روزی 5-6 پست مینویسم تو ذهنم نا سلامتی. در مورد موضوعات مختلف و به زبانهای مختلف. اونهاش که تخصصی ه که معمولا به زبان فرنگیه. اونهایی که سرچشمه از نگرانی های من میگیرم (نگرانی از کیفیت غذا و تخریب تدریجی محیط زیست و الخ ه) هم معمولا به زبون انگلیسن ویه جورهایی جاشون تو این وبلاگ نیست. اون پیستهای فارسی م رو هم معمولا یا در موقع رانندگی به ذهن میرسه یا گلاب بروتون تو دستشویی. خلاصه اینجوریهاست که جور نمیشه اینجا بنویسم....

اگه متوجه بشین که خیلی چیزهایی که تو زندگی هر روزتون استفاده میکننین ترکیب خطرناکی از مواد شیمیایی بعضا مضر و سرطان زاست چی کار میکنین؟ اون کرم زیر چشم یا همین ماتیک و سرخاب!!. چک کردم لیست لوازم آرایشهای خطر ناک و، باور بفرمایید روژگونه لانکم ش هم تو لیست پرضرر هاست. من اصولا اهل آرایش نیستم اما سالهاست یه خط چشم میکشم و کمی رنگ به گونه های محترم میزنم که از حالت رنگ پریدگی دربیام. حالا برای همین دو قلم رنگ هم دچار شک و تردید و اضطراب شدم. این هم پروسه ذهنی من در جلوی آینه این روزها:

ذهن بهاره 1: ولش کن نمیخواد این سم ها رو به خودت بزنی. ارزش ه ریسکشو نداره.
ذهن بهاره 2: آخه رنگ پریده و بی رنگ میشم ها. مگه یه روژگونه چقدر ضرر داره. ول کن تو هم. میخوای بعدا حسرت بخوری که حیف شد وقتی جوون بودم از ترس همه چی رو به خودم حروم کردم
ذهن بهاره 1 : مساله ترس نیست که. سرطان که شوخی بردار نیست. یا نزن یا برو مدل طبیعی گیاهی شو بگیر.
و این مکالمه همچنان ادامه داره. ب

همیشه فکر میکردم مشکل از رشد سریع موهامه که پشت گردنم تند تند بلند میشه و به شونه هام میرسه. دیروز اما عکس یکی از دوستان رو با موهای کوتاه دیدم و تازه دوزاریم افتاد که مشکل از گردن کوتاه منه.

بفرمایید: این هم ترکیب موی ایرانی و هلندی. یعنی این موها کلا آسمانگرا شدن.

I was thinking today.... I need to reinvent myself again. I think I have done it before....
Just need to have the courage for it.

نشد یه پست جدید بنویسم که سال جدید رو با پست مربوط به اعصاب خراب شروع نکنم.